Gözəl payız günlərindən bir idi. “Hümmət” baba, “Cəhd” adındakı nəvəsi ilə, “Kaş ki” baba da “Bəlkə” adındakı nəvəsi ilə parkda oturmuşdular. Bir ara “Hümmət” baba, nəvəsinə dönərək soruşdu; -"Gözəl nəvəm böyüyüncə nə olmaq istəyirsən?". Nəvəsi həvəslə cavab verdi;
-"Pilot olmaq istəyirəm, baba." dedi. Çünki “Cəhd”, təyyarəyə minməyi çox istəyirdi. Hətta oyuncaqlarının çoxu təyyarə maketləri idi. “Cəhd” əzm etdi və illər sonra bunu bacardı. Artıq buludların üstündə uçma həzzini yaşayırdı.
Elə həmin gün ”Kaş ki” baba da “Bəlkə” adındakı nəvəsindən bu sualı soruşmuş, nəvəsi də; -"həkim olmaq istəyirəm”, demişdi.
Aradan illər keçmişdi, amma həkim ola bilməmişdi. Ona görə özünün günahı yox idi. Əlindən gələni etmişdi; amma şans ondan yana deyildi. Tək günahkar "başqası" idi. Babası kimi bəxtinə lənət oxuyurdu.
Halbuki, Uca Allah “Cəhd” və “Bəlkə”yə bərabər imkanlar vermişdir. “Cəhd” əzminə sarılmış, işini şansa buraxmamış və müvəffəqiyyətə gedən bütün yolları sınamışdı. Maneələr, çətinliklər, bəzən müvəffəqiyyətsizliklər həmişə önünə çıxmışdı.
Amma o, çətinlikləri, maneələri, müvəffəqiyyətə gedən yol olaraq gördü. Dərs çalışarkən dostlarına “yox” deməyi bacardı, çətin mövzuları mənimsəyənə qədər bütün imkanlardan istifadə etdi, oxu saatını, istirahət saatını, hətta yemək və yuxu saatlarını belə bir-birinə qurban vermədi, bu günün işini sabaha saxlamadı.
Ən yaxınları və dostları, “Nə edirsən, dəlisənmi, özünü bitirəcəksən. Çox oxumaqla alimmi olacaqsan?!" dediklərində o, qorxusuzca, özünə inanaraq çalışmağa davam etdi. Bacarmış insanların həyatını araşdırdı. Onları modelləşdirdi. Özünə yeni müvəffəqiyyət strategiyaları təyin etdi. Yeni hədəflər qoydu. Öz imkanlarını kəşf etdi. Özünə inamı artdı. Və həyata müsbət tərəfdən baxdı. Hər zaman, "mən bu işi bacaracağam, edə bilərəm, edəcəyəm, bilirəm, zaman ayıracağam, qətiliklə özümə inanıram" dedi. Sonunda hədəfinə, məqsədinə çatdı.
Yaxşı, “Bəlkə” nə etdi bu arada? “Cəhd”in etdiyinin heç birini etmədi. Həmişə mənfilikləri gördü. Şikayət üstünə şikayət. Həmişə; "edə bilmirəm, vaxtım çatmır, çox çətindir başa düşmürəm, zamanım yox, bəlkə sonra, qorxuram, inanmıram, qeyri-mümkün" dedi.
Hər zaman bəlkələrlə seçimlər etdi. Dərs çalışan vaxtı dostları çağıranda bəlkə gedib bir az oynayım sonra gələndə oxuyaram. Axşam düşməmiş bəlkə bu gün bir az tez yatım sabah tez durub oxuyaram. Telefonuna mesaj, zəng gələn kimi danışmasam və ya cavab yazmasam hörmətsizlik olar sonra rahat oxuyaram. Çətin mövzularla qarşılaşanda bunları sonraya saxlayım vaxtımı çox alacaqlar və hətta heç öyrənməyim bəlkə heç bu mövzudan sual düşmədi. Burnuma yemək qoxusu gəlir, “bəlkə yemək yeyim, bir az dincəlim azca da uzanım sonra oxuyaram”.
Bu gün qohumlarda toy var?! Mən mütləq iştirak etməliyəm. Hələ imtahana çox vaxt var... deyə-deyə şansa inandığı qədər işə inanmadı və işini şansa buraxdı. Çətinlikləri bir maneə olaraq gördü. Riskin səmtinə belə getmədi. Və sonda cəsarəti qırıldı. Təşəbbüskarlıq ruhu iflic oldu. O da “Kaş ki” babası kimi sonra peşman olaraq kaş ki dərs oxuyarkən dostlarıma yox deməyi bacarardım, kaş ki bir az yatardım, kaş ki telefonla az məşğul olardım, kaş ki çətin mövzulardan qaçmazdım, kaş ki toya, nişana, xeyirə-şərə böyüklərimdən qabaq mən hazırlaşmazdım, kaş ki..... və beləliklə sonrakı peşimanlıq fayda verməz məsəli kimi “Bəlkə” nəvə də “Kaş ki” babası kimi quyunun dibinə "müvəffəqiyyətsiz"lər siyahısına adını yazdırdı.
İndi növbə sizindir. Siz seçin Cəhdmi yoxsa Bəlkəmi?
Maarif Quliyev, təhsil meneceri
